Wzór użytkowy a wzór przemysłowy – definicje, przykłady

Zarówno wzory użytkowe, jak i wzory przemysłowe są przedmiotami ochrony Urzędu Patentowego RP. Co ciekawe, badania wykazują, że firmy, które są właścicielami praw własności intelektualnej, często osiągają wyższe przychody na pracownika oraz wyższe wyniki finansowe. W poniższym artykule wyjaśniamy, czym jest wzór użytkowy i przemysłowy oraz podajemy ich przykłady.

Co to jest wzór użytkowy?

Zgodnie z definicją, którą posługuje się Urząd Patentowy RP (art. 94 ust. 1 Ustawy „Prawo własności przemysłowej”, dalej „PWP”), wzór użytkowy to “nowe i nadające się do przemysłowego zastosowania rozwiązanie o charakterze technicznym, dotyczące kształtu lub budowy przedmiotu o trwałej postaci albo przedmiotu składającego się ze związanych ze sobą funkcjonalnie części o trwałej postaci”.

Wymóg postaci przedmiotu uznaje się za zachowany także, gdy wytwór według wzoru użytkowego zdefiniowany jest przestrzennie przez powtarzalne elementy o stałym stosunku rozmiarów. Z kolei trwała postać przedmiotu wzoru użytkowego zachowana zostanie również, gdy wytwór według wzoru użytkowego zmienia swoją postać w związku z korzystaniem zgodnym z przeznaczeniem.

W Polsce na wzór użytkowy udzielane jest prawo ochronne. Pod warunkiem uiszczenia opłat, trwa ono 10 lat od daty dokonania zgłoszenia w Urzędzie Patentowym RP. Daje ono wyłączność na korzystanie ze wzoru użytkowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na terenie danego państwa.

Wzór użytkowy – przykłady

 W Urzędzie Patentowym RP zarejestrowano już takie przykłady wzoru użytkowego, jak paleta do transportu paneli ogrodzeniowych, skrócona przyczepa o podwyższonej manewrowości, element wykonawczy maszyny do grawerowania czy mobilna podkładka pod nadgarstek. Przykładami wzoru użytkowego mogą być również przedmioty doskonale nam znane, jeżeli wyróżniają się zastosowanymi rozwiązaniami technologicznymi, np. rower, zapalniczka, woreczek z zapięciem strunowym czy młot elektryczny.

Urząd Patentowy RP informuje, że wzorem użytkowym nie mogą być rozwiązania niezdeterminowane co do ukształtowania przestrzennego, czyli sposoby, układy elektryczne czy hydrauliczne, algorytmy czy kremy i maści. Nie mogą to być też odkrycia i teorie naukowe, metody matematyczne, wytwory o charakterze jedynie estetycznym, schematy czy informacje. Za wzory użytkowe nie uważa się także wytworów lub sposobów sprzecznych z zasadami nauki.

Prawo ochronne na wzór użytkowy

Na przestrzeni lat, wraz z kolejnymi nowelizacjami, modyfikowane było ukształtowanie instytucji wzoru użytkowego.  Niezależnie jednak od tych zmian, pojęcie wzoru zawsze lokowane było gdzieś pomiędzy niedookreśloną jeszcze ideą a konkretnymi, mechanicznie odtwarzanymi przedmiotami.

Jak wskazuje się w literaturze, jedynie patent na wynalazek i prawo ochronne na wzór użytkowy zabezpieczają rozwiązania techniczne, czyli de facto funkcje, które spełniać będzie produkt wytworzony przy zastosowaniu takiego wzoru użytkowego lub wynalazku[1].

Co to jest wzór przemysłowy?

Zgodnie z definicją (art. 102 ust. PWP) wzorem przemysłowym jest “nowa i posiadająca indywidualny charakter postać wytworu lub jego części, nadana mu w szczególności przez cechy linii, konturów, kształtów, kolorystykę, fakturę lub materiał wytworu oraz przez jego ornamentację”. Wzór przemysłowy ma chronić wygląd zewnętrzny dowolnego produktu przemysłowego lub rzemieślniczego (z wyłączeniem programów komputerowych).

Aby lepiej zrozumieć czym jest wzór przemysłowy, należy sięgnąć do jego korzeni. Analizując międzywojenne ustawodawstwo dotyczące prawa patentowego, nie znajdziemy jednak ani słowa o wzorze przemysłowym. Wszystko dlatego, że wówczas nazywano ten przedmiot ochrony „wzorem zdobniczym”. Można zatem uprościć, iż wzór przemysłowy to design.

Na wzór przemysłowy udzielane jest prawo z rejestracji, potwierdzone wydaniem świadectwa rejestracji. Wzory przemysłowe chronione są przez okres 5 lat z możliwością przedłużenia ich ochrony na kolejne okresy ochronne. Rejestracja wzoru przemysłowego może trwać maksymalnie do 25 lat.

Celem zastrzeżenia wzoru przemysłowego jest ochrona intelektualnej twórczości projektanta oraz zapobieganie nieautoryzowanemu wykorzystaniu wzoru przez konkurencję.

Wzór przemysłowy – przykłady

Wzorem przemysłowym mogą być produkty dwuwymiarowe, np. etykiety, wzory graficzne, logo czy ornamentacja oraz klasyczne przedmioty przestrzenne, takie jak buty, opakowania, urządzenia elektryczne, ubrania, elementy dekoracyjne, meble czy zabawki. Przykładem wzoru przemysłowego jest też klasyczny kształt szklanej butelki Coca-Coli.

Ochrona wzoru przemysłowego nie obejmuje więc cech wytworu wynikających wyłącznie z jego funkcji technicznej. Nie może to być np. gwint nakrętki o konkretnym kształcie.

 

Źródła:

[1] M. Balicki, 6.14. Wzór użytkowy w relacji do innych przedmiotów ochrony praw własności intelektualnej [w:] Ochrona wzorów użytkowych, Warszawa 2020.

Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej

Czytaj Więcej

Roszczenie windykacyjne i negatoryjne – charakterystyka, przykłady

W przypadku naruszenia cudzej własności, Kodeks cywilny przewiduje dwa główne środki ochrony: roszczenie windykacyjne i roszczenie negatoryjne. Roszczenia te są skuteczne wobec osób naruszających prawo własności , chyba że naruszający ma uprawnienia do władania rzeczą, co jest skuteczne wobec właściciela. W poniższym artykule wyjaśniamy, czym charakteryzują się te dwa typy roszczeń i jakie są między nimi różnice.

Roszczenie windykacyjne

Zgodnie z § 1. art. 222 Kodeksu cywilnego roszczenie windykacyjne dotyczy sytuacji, w której “Właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.”

Innymi słowy, podstawą roszczenia windykacyjnego jest utrata władztwa przez właściciela lub władanie rzeczą przez nieuprawnionego. Warto zaznaczyć, że roszczenie windykacyjne dotyczy wyłącznie prawa własności, co oznacza, że tylko właściciel może żądać zwrotu rzeczy na tej podstawie. Nie obejmuje ono innych stosunków prawnych, takich jak użytkowanie, zastaw, najem czy dzierżawa. Co ważne, aby roszczenie windykacyjne było uzasadnione, naruszenie prawa własności musi mieć charakter trwały oraz powodować całkowite pozbawienie właściciela władztwa nad rzeczą.

Z uwagi na prawa wchodzące w skład przedsiębiorstwa czy gospodarstwa rolnego, nie mogą one być przedmiotem roszczenia windykacyjnego.

Roszczenie negatoryjne

Zgodnie z § 2. art. 222 Kodeksu cywilnego roszczenie negatoryjne można wystosować “Przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń.”.

Roszczenie negatoryjne nie dotyczy więc sytuacji, w której doszło do jednorazowego naruszenia prawa własności. Chodzi o naruszenia o charakterze trwałym lub gdy istnieje ryzyko, że te będą się powtarzać.

Przykładem sytuacji, w której przysługuje roszczenie negatoryjne jest tzw. immisja. To słowo określa taki stan rzeczy, gdy skutki działania właściciela nieruchomości na własnym gruncie są odczuwalne na gruncie sąsiedzkim. Wyróżnia się kilka rodzajów immisji – immisję pośrednią, bezpośrednią, materialną i niematerialną. Ta ostatnia dotyczy sytuacji, gdy zdarzenie oddziałuje na sferę psychiki właściciela nieruchomości sąsiedniej.

Źródło: lex.pl

Czytaj Więcej

Ile dni urlopu przysługuje pracownikowi w różnych przypadkach?

To m.in. od długości stażu pracy zależy to, czy przysługuje nam 20 czy 26 dni urlopowych. Znaczenie ma również to, jaką szkołę ukończyliśmy. Przyznanego wolnego nie można się zrzec i powinno zostać ono wykorzystane. W poniższym artykule tłumaczymy, ile dni urlopu wypoczynkowego ci przysługuje.

Urlop wypoczynkowy a Kodeks pracy

Prawo do urlopu wypoczynkowego to jedno z ważniejszych uprawnień tych, którzy są zatrudnieni na umowę o pracę. Co więcej, art. 24 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka z 1948 r. zalicza prawo do urlopu i wypoczynku do praw człowieka. Zgodnie z art. 66 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. pracownik ma prawo do określonych w ustawie dni wolnych od pracy i corocznych płatnych urlopów; maksymalne normy czasu pracy określa ustawa. Jako, że jest to podmiotowe prawo pracownika o charakterze osobistym, nie może się on go zrzec ani przekazać dni wolnych osobie trzeciej. 

Według Kodeksu pracy urlop wypoczynkowy powinien być coroczny, nieprzerwany i płatny. Co ciekawe, zgodnie z regulacjami powinien on służyć regeneracji sił pracownika, więc należy go wykorzystać w naturze. Wystąpienie kilku wyjątkowych sytuacji, ściśle określonych w art. 171 Kp, umożliwia zamianę wykorzystania takiego urlopu na ekwiwalent pieniężny.

Urlop wypoczynkowy – ile dni?

Pracownikowi przysługuje 20 lub 26 dni urlopowych w trakcie roku kalendarzowego. Długość wolnego zależna jest od stażu pracy pracownika. Należy pamiętać, że ten przepis dotyczy zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy przez cały rok kalendarzowy i dotyczy pracowników, którzy nie są objęci przepisami szczególnymi. Podkreśla się, że urlop może być korzystniejszy, jeśli określa to umowa o pracę lub układy zbiorowe pracy, biorąc pod uwagę specyficzne warunki panujące na danym stanowisku pracy, bądź charakterystyczne dla określonego zawodu.

Co więcej, z art. 154 kp wynika, że wymiar urlopu przysługującego pracownikowi nie jest uzależniony od rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanego stanowiska, czy też zakładowego stażu pracy. 

Urlop – kiedy 26 dni?

26 dni urlopowych przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli co najmniej dziesięcioletni staż pracy. Wliczają się w to okresy poprzedniego zatrudnienia, bez względu na przerwy w zatrudnieniu oraz sposób ustania stosunku pracy.

Wlicza się w to również okres nauki. Zgodnie z art. 155 § 1 kp. Zależnie od posiadanego tytułu ukończenia poszczególnych szkół, do okresu pracy wliczamy konkretną liczbę lat. W przypadku ukończenia:

• zasadniczej lub innej równorzędnej szkoły zawodowej – przewidziany programem nauczania czas trwania nauki, nie więcej jednak niż 3 lata,
• średniej szkoły zawodowej – przewidziany programem nauczania czas trwania nauki, nie więcej jednak niż 5 lat,
• średniej szkoły zawodowej dla absolwentów zasadniczych (równorzędnych) szkół zawodowych – 5 lat,
• średniej szkoły ogólnokształcącej – 4 lata,
• szkoły policealnej – 6 lat,
• szkoły wyższej (niezależnie czy studia ukończono z tytułem zawodowym licencjata, czy magistra) – 8 lat.

Warto pamiętać o tym, że ukończone szkoły i tym samym wskazane okresy nauki nie podlegają sumowaniu.

Nie tylko od stażu pracy i ukończonej szkoły zależy to, czy przysługuje nam 26 dni urlopowych w skali roku. Przepisy prawa pracy zakładają wliczanie do okresu pracy również innych okresów. Dotyczy to m.in. okresu czynnej służby wojskowej, służby w Policji lub innych formacjach albo okresu za który pracownik otrzymał odszkodowanie z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę oraz okresu pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym.

Ile dni urlopu za miesiąc pracy?

Pracownik, który podejmuje się pracy po raz pierwszy, uzyskuje prawo do kolejnych dni urlopowych z upływem każdego przepracowanego miesiąca. Wówczas za przepracowany np. maj otrzymuje 1/12 urlopu, który przysługuje mu na cały rok kalendarzowy. Jeśli jest to 20 dni, za maj dostanie 1,66 dnia urlopowego, za czerwiec otrzyma kolejne 1,66 dnia urlopowego, łącznie będzie więc mógł wykorzystać 3,32 dnia urlopowego. Prawo do kolejnych urlopów pracownik nabywa w każdym następnym roku kalendarzowym.

Ile dni urlopu na pół etatu?

Pracownik zatrudniony w niepełnym wymiarze czasu pracy otrzymuje proporcjonalną liczbę dni urlopowych. Jeśli zatrudniony jest na pół etatu, przysługuje mu 10 (połowa z 20) lub 13 (połowa z 26) dni urlopowych. Niepełny dzień urlopu zaokrągla się w górę do pełnego dnia, przy czym wymiar urlopu w danym roku kalendarzowym nie może przekroczyć wymiaru określonego w art. 154 § 1 k.p.

Źródło: Kodeks pracy, prawo.pl

Czytaj Więcej

Podatek od sprzedaży na Allegro, OLX i Vinted – kogo obowiązuje? Nowe zasady

W e-commerce zmiany: część sprzedawców internetowych będzie musiała zapłacić podatek od swojego dochodu. Same portale również muszą przestrzegać nowego prawa. Są zobowiązane do prowadzenia rejestru sprzedawców. W poniższym artykule tłumaczymy kogo i w jakich sytuacjach dotyczą nowe przepisy.

Unijna dyrektywa DAC7

Obowiązek nałożony na platformy internetowe, który dotyczy raportowania wykazu sprzedawców oraz wprowadzenie nowego podatku wynikają z unijnej dyrektywy DAC7. Dotyczy ona e-handlu oraz najmu przez internet lokali mieszkalnych, miejsc parkingowych, samochodów i innych środków transportu. 

Wykaz sprzedawców internetowych

Jedną z ważniejszych zmian jest nałożenie na platformy internetowe obowiązku  raportowania wykazu sprzedawców. Obejmuje on m.in. informacje dotyczące kwot transakcji dokonywanych przez sprzedawców. Do raportowania są zobligowane te portale, które pośredniczą w najmie nieruchomości, miejsc parkingowych lub środków transportu, usług świadczonych osobiście oraz sprzedaży towarów. Portale oczywiście muszą poinformować użytkowników o zakresie danych, które są gromadzone przez platformy. Takie informacje mają znaleźć się np. w zasadach lub regulaminach danego e-sklepu.

Skąd ta zmiana? Celem jest przede wszystkim umożliwienie śledzenia dochodów uzyskiwanych przez sprzedających oraz weryfikacji, czy opłacają wymagane podatki oraz czy ich działalność na portalu przypadkiem nie jest nielegalna. Pierwszy coroczny raport będzie przesyłany w styczniu 2024 roku. Później będą one musiały być sporządzane i przesyłane regularnie.

Podatek od sprzedaży internetowej

Płacenie podatku od sprzedawanych przez internet przedmiotów, np. ubrań, w których już nie chodzimy, nie dotyczy każdego. Nie zostanie na nas nałożony obowiązek podatkowy w sytuacji, gdy na Vinted lub Allegro: 

• sprzedamy mniej niż 30 towarów w ciągu roku, 
• zarobimy na sprzedaży mniej niż 2 tys. euro w ciągu roku, 
• sprzedawane przez nas rzeczy posiadamy minimum 6 miesięcy. 

Nawiązując do ostatniego punktu, oczywiście gdy rzecz, którą posiadamy krócej niż 6 miesięcy, sprzedamy za mniej niż pierwotnie za nią zapłaciliśmy, nie będziemy płacić podatku. Należy jednak wykazać taką transakcję w zeznaniu podatkowym.

Sprzedaż internetowa a działalność gospodarcza

W określonych przypadkach sprzedaż internetowa wymaga założenie przez sprzedawcę działalności gospodarczej. Dotyczy to osób:

• których miesięczny przychód ze sprzedaży w sieci przekracza 75 proc. minimalnego miesięcznego wynagrodzenia (wystarczy jeden taki miesiąc w trakcie prowadzenia działalności nierejestrowanej)
• które prowadzą sprzedaż w celu zarobkowym w sposób zorganizowany i ciągły, w imieniu własnym i na własny lub cudzy rachunek.

Skutki wprowadzenia nowych przepisów

Wejście w życie nowych regulacji oczywiście będzie miało swoje konsekwencje. Zarówno sprzedawców internetowych, jak i platformy czeka znacznie więcej pracy. Pośrednie możliwe skutki mogą obejmować chociażby wzrost cen najmu, usług czy sprzedawanych przedmiotów. Prawdopodobne jest również to, że wzrosną opłaty za korzystanie z platform handlowych. Związane to jest dodatkowymi kosztami, które te będą musiały ponieść w związku ze stworzeniem, testowaniem, wdrożeniem i obsługą systemu raportowania.

Źródło: infor.pl, PIT.pl, Strefa Biznesu

Czytaj Więcej

Znak towarowy – definicja, rejestracja, ochrona

Znaki towarowe są wszędzie. Widzimy je na domach, w instytucjach, reklamach czy na ulicach miast. To istotny element majątku i wizerunku każdego przedsiębiorstwa. Jest niezbędny m.in. do tego, by móc przeprowadzić skuteczną promocję oferowanych produktów i usług. Chociażby z tego powodu niezbędne jest właściwe dbanie o znak towarowy – jego rejestracja i ochrona. W poniższym artykule tłumaczymy, na czym polega ten proces.

Znak towarowy – co to?

Według definicji podanej w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej znakiem towarowym jest “znak nadający się do odróżniania towarów lub usług określonego przedsiębiorstwa od towarów i usług tego samego rodzaju innych przedsiębiorstw. Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne. Udzielone prawa ochronne podlegają wpisowi do rejestru znaków towarowych.”.

Znakiem towarowym może być więc m.in. wyraz, ornament, kolor lub deseń, rysunek, forma przestrzenna np. towaru lub opakowania, hologram a także melodia lub sygnał dźwiękowy bądź zestawienie tych elementów. Lista jest jednak otwarta.

Rejestracja znaku towarowego

Aby można było udzielić ochrony na znak towarowy, musi on spełniać jednocześnie dwa kryteria.

1. musi nadawać się do odróżnienia towarów i/lub usług jednego przedsiębiorstwa od drugiego
2. musi nadawać się do przedstawienia w rejestrze znaków towarowych.

Samo zgłoszenie do ochrony znaku towarowego musi zawierać wyraźne wskazanie towaru i/lub usługi, które zgłaszający ma zamiar chronić.

Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej radzi, aby przed dokonaniem zgłoszenia sprawdzić, czy nie istnieją identyczne lub podobne znaki towarowe do tego, który chcemy zgłosić. W tym celu należy przeszukać bazę znaków krajowych, bazę znaków Unii Europejskiej oraz bazę znaków międzynarodowych wyznaczonych na Polskę lub Unię Europejską. To bardzo ważne, odpowiednie rozeznanie umożliwi uniknięcie ewentualnych nieprzyjemnych konsekwencji prawnych w przyszłości. 

Prawo ochronne na znak towarowy

Pierwszym krokiem do zgłoszenia znaku towarowego jest złożenie odpowiedniego podania. Te musi zawierać co najmniej oznaczenie zgłaszającego, znak, który ten chce zgłosić oraz towary i/lub usługi, które mają być nim oznaczane. Na tym etapie należy uiścić opłatę za zgłoszenie.

Takie zgłoszenie badane jest pod względem formalnoprawnym, a następnie ujawnione w zewnętrznej bazie znaków towarowych, którą prowadzi Urząd. Kolejnym istotnym etapem jest weryfikacja, czy nie istnieją tzw. bezwzględne przesłanki odmowy udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy. Jeśli te wystąpią, Urząd ma prawo odmówić udzielenia prawa ochronnego. 

Jeśli nie ma jednak żadnych przeciwwskazań do objęcia ochroną znaku towarowego, informacja o zgłoszeniu pojawia się w Biuletynie Urzędu Patentowego RP. W terminie 3 miesięcy od publikacji, osoby trzecie mają prawo wnieść sprzeciw wobec zgłoszenia znaku towarowego. Powodem jest oczywiście wcześniejsze zgłoszeniu identycznego lub bardzo podobnego znaku. Wnoszący sprzeciw również powinien uiścić odpowiednią opłatę. 

Ostatnim etapem procesu jest udzielenie (bądź odmowa) prawa ochronnego na znak towarowy. Warto jednak pamiętać, że jest ono udzielane na 10 lat, należy więc przedłużyć okres ochrony przed upływem tego okresu.

Źródło: Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej

 

Kancelaria KPTS świadczy usługi z zakresu rejestracji znaku towarowego w celu jego ochrony. Aby otrzymać pełną ofertę, skontaktuj się z prawnikiem przez adres mailowy: kontakt@kancelaria-kpts.pl. 

Czytaj Więcej

Przedawnienie – zmiany w kodeksie karnym w 2023 roku

Od 1 października 2023 roku prokurator może więcej. To ze względu na zmiany w zakresie przepisów regulujących instytucję przedawnienia karalności (art. 101 kodeksu karnego). W niektórych przypadkach przestępcę będzie można ścigać aż 40 lat, w innych nawet bezterminowo.

Przedawnienie karalności

Przedawnienie to ustanie karalności przestępstwa wskutek upływu określonego czasu od jego popełnienia (innymi słowy jest to przedawnienie karalności) lub ustanie możliwości wykonania kary wskutek upływu określonego okresu od uprawomocnienia się wyroku skazującego (wówczas jest to przedawnienie wykonania kary). Należy pamiętać o tym, że czyn sprawcy nadal pozostanie przestępstwem, jednak nie będzie można już go ukarać.

Nowelizacja kodeksu karnego

Nowelizacja kodeksu karnego zakłada wydłużenie czasu, po którym można orzec przedawnienie. Np. w przypadku zabójstwa okres ten trwał 30 lat. Od 1 października 2023 r. wynosi on 40 lat.

Treść regulacji:

Art. 101 §1 Kodeksu Karnego [Ustanie karalności]

Karalność przestępstwa ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynęło lat:

1) 40 – gdy czyn stanowi zbrodnię zabójstwa;

2) 20 – gdy czyn stanowi inną zbrodnię;

2a) 15 – gdy czyn stanowi występek zagrożony karą pozbawienia wolności przekraczającą 5 lat;

3) 10 – gdy czyn stanowi występek zagrożony karą pozbawienia wolności przekraczającą 3 lata;

4) 5 – gdy chodzi o pozostałe występki;

5) (uchylony).

Wydłużenie to jest korzystne z punktu widzenia zwiększenia możliwości organów ścigania, którym nowoczesna technologia związana z rozwojem wiedzy i nauki oraz techniki kryminalistycznej może pomóc w rozwikłaniu zagadek sprzed 10 czy 20 lat.

Ochrona małoletnich

Warto zwrócić też uwagę na nowelizację dotyczącą większej ochrony małoletnich, którzy stali się ofiarami drastycznych przestępstw. Przedawnienie karalności przestępstwa do niedawna nie mogło nastąpić przed ukończeniem przez nich 30. roku życia. Po nowelizacji ten wiek został zmieniony na 40 lat. W praktyce oznacza to, że jeśli pokrzywdzony, gdy był jeszcze dzieckiem, został pobity w następstwie stosowania przemocy domowej, będzie mógł złożyć zawiadomienie o przestępstwie do dnia swoich 40. urodzin.

Treść regulacji:

Art. 101 §4 Kodeksu Karnego

W przypadku przestępstw:

1) przeciwko życiu i zdrowiu, popełnionych na szkodę małoletniego, zagrożonych karą, której górna granica przekracza 5 lat pozbawienia wolności,

2) określonych w rozdziale XXV, popełnionych na szkodę małoletniego, albo gdy treści pornograficzne obejmują udział małoletniego,

3) określonych w art. 156a i art. 191b, popełnionych na szkodę małoletniego

– przedawnienie karalności przestępstwa nie może nastąpić przed ukończeniem przez niego 40. roku życia.

Wyłączenie przedawnienia

Nowelizacja kodeksu karnego zakłada wyjątki od zasady przedawnienia. Dotyczą one najcięższych przestępstw, m.in. zbrodni przeciwko pokojowi, ludzkości i przestępstw wojennych, umyślnego przestępstwa: zabójstwa, ciężkiego uszkodzenia ciała, ciężkiego uszczerbku na zdrowiu lub pozbawienia wolności łączonego ze szczególnym udręczeniem, popełnionego przez funkcjonariusza publicznego w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Dotyczy to również m.in. zgwałcenia małoletniego poniżej 15 lat lub zgwałcenia ze szczególnym okrucieństwem.

Prokurator będzie mógł zawsze wszcząć i przeprowadzić śledztwo w przypadku tzw. zabójstw kwalifikowanych, np. w związku z wzięciem zakładnika, zgwałceniem albo rozbojem.

Czytaj Więcej

Przeniesienie praw autorskich vs. licencja. Co kiedy wybrać?

To prawa własności intelektualnej odgrywają dziś kluczową rolę w regulowaniu korzystania z utworów i działań twórczych. Dlatego zrozumienie różnic między przeniesieniem praw autorskich a udzieleniem licencji staje się istotne zarówno dla twórców, jak i nabywców praw. W poniższym artykule wyjaśniamy najważniejsze różnice między tymi pojęciami.

Przeniesienie praw autorskich majątkowych

Przeniesienie praw autorskich stanowi trwałe przekazanie uprawnień do danego utworu na nabywcę, co oznacza, że twórca traci możliwość korzystania z utworu na polach eksploatacji objętych przeniesieniem. Z kolei w przypadku licencji prawa pozostają w gestii twórcy, a licencjobiorca jedynie nabywa czasowe uprawnienie do korzystania z utworu zgodnie z warunkami umowy.

Prawa autorskie osobiste i majątkowe

Prawa autorskie obejmują prawa osobiste i majątkowe. Prawa osobiste dotyczą głównie związków twórcy z dziełem, podczas gdy prawa majątkowe skupiają się na aspektach ekonomicznych związanych z wykorzystaniem utworu przez inne podmioty. Innymi słowy, prawa osobiste obejmują prawo do tego, aby twórca mógł zostać uznany za autora utworu, oznaczać go własnym nazwiskiem lub pseudonimem oraz zachować integralność i oryginalną formę utworu, a także zapobiegać wszelkim zmianom bez jego zgody. Prawa osobiste są niezbywalne, nie można się ich zrzec ani ograniczyć czasowo, dotyczą one relacji twórcy z utworem. 

Prawa majątkowe są zbywalne, dziedziczne i co do zasady zazwyczaj wygasają po siedemdziesięciu latach (jest jednak wiele wyjątków od tej reguły). Umowy o przeniesienie tych praw muszą być sporządzone w formie pisemnej, określając jasno pola eksploatacji utworu i wynagrodzenie dla twórcy. W przypadku przekazania praw nieodpłatnie, taka sytuacja musi być wyraźnie zaznaczona w umowie. Osoba nabywająca prawo majątkowe może otrzymywać wynagrodzenie za korzystanie z utworu przez inne podmioty, zazwyczaj w formie honorarium lub opłaty licencyjnej, kontrolować publiczne udostępnianie utworu, na przykład poprzez publikację, wystawianie czy nadawanie, dokonywać kopii utworu, na przykład poprzez druk, nagranie audio lub kopiowanie cyfrowe oraz decydować o dystrybucji fizycznych kopii utworu, takich jak książki, płyty CD czy filmy.

Warto zaznaczyć, że przeniesienie praw autorskich nie obejmuje praw osobistych, a nawet po takim przekazaniu twórca nadal zachowuje niektóre osobiste prawa autorskie, takie jak prawo do autorstwa, oznaczania utworu własnym nazwiskiem lub pseudonimem, oraz prawo do nienaruszalności treści i formy utworu. W przypadku naruszenia tych praw, nawet po przeniesieniu praw majątkowych, twórca ma prawo do ochrony swojej tożsamości jako autora utworu.

Licencja – rodzaje, zakres uprawnień

Licencja, w kontekście prawa własności intelektualnej i publicznego prawa gospodarczego, to formalne upoważnienie do korzystania z dóbr niematerialnych innych podmiotów. W obszarze prawa własności intelektualnej, licencja umożliwia legalne wykorzystywanie cudzych twórczych osiągnięć. 

Zakres uprawnień licencjobiorcy może być pełny, pozwalając na korzystanie z dobra w taki sam sposób, jak licencjodawca, lub ograniczony, obejmujący tylko pewne aspekty. Licencje mogą być również wyłączne, gdzie licencjodawca zamyka dostęp do innych licencjobiorców, bądź niewyłączne, umożliwiając jednoczesne korzystanie wielu stronom. Istnieje także możliwość sublicencjonowania, czyli udzielania dalszych licencji przez pierwotnego licencjobiorcę.

Warto zaznaczyć, że licencja jest czasowa. W praktyce oznacza to, że zawsze trwa ona przez jakiś czas, a później się kończy. Czas jej trwania może być natomiast dowolny, wynosić tydzień, pół roku lub 10 lat. Jeśli chcemy zawrzeć licencję na czas określony powyżej 5 lat, wówczas po upływie 5 lat uważa się licencję za zawartą na czas nieokreślony. Równie dobrze od razu możemy to zrobić na nieokreślony z góry okres – aby go przerwać, należy wypowiedzieć licencję. 

Rodzaje licencji są zróżnicowane, zarówno ze względu na źródło, obowiązki licencjodawcy, jak i prawa licencjobiorcy. Licencje dobrowolne są udzielane przez uprawnione podmioty, podczas gdy licencje przymusowe są nakładane przez Urząd Patentowy lub wynikają bezpośrednio z przepisów ustawy. Licencje mogą być także negatywne, ograniczając jedynie korzystanie z danego dobra, lub pozytywne, nakładając na licencjodawcę obowiązek aktywności.

Przeniesienie praw autorskich a licencja – najważniejsze różnice i cechy wspólne

Przeniesienie praw autorskich różni się od licencji przede wszystkim naturą przekazania uprawnień do utworu. Przeniesienie praw jest trwałe i oznacza stałą utratę przez twórcę możliwości korzystania z utworu na polach eksploatacji objętych przeniesieniem. Licencja jest z kolei ograniczona czasowa, co oznacza, że licencjobiorca nabywa jedynie tymczasowe uprawnienie do korzystania z utworu zgodnie z warunkami umowy, a prawa pozostają w gestii twórcy. 

Cechą wspólną licencji i przeniesienia praw autorskich jest z kolei pisemność – w obu przypadkach wymagana jest więc forma pisemna pod rygorem nieważności. Co więcej, zgodnie z Art. 65 “w braku wyraźnego postanowienia o przeniesieniu prawa, uważa się, że twórca udzielił licencji.” Podczas konstruowania postanowień umownych dotyczących przeniesienia praw autorskich majątkowych wymagane jest więc precyzyjne ich sformułowanie.

Czytaj Więcej

Mandat dla rowerzystów i użytkowników e-hulajnóg? Straż Miejska z nowymi uprawnieniami

Od 20 października strażnicy miejscy mogą karać osoby jadące rowerem lub hulajnogą elektryczną. Za jazdę bez uprawnień grozi mandat w wysokości do 200 zł. Za przejazd przez przejście dla pieszych zapłacimy od 50 do 100 zł.

Nowe uprawnienia strażników miejskich 

Weszło w życie rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 września br. Nadaje ono nowe uprawnienia mandatowe strażnikom miejskim. Od 20 października br. mogą oni wystawić mandat rowerzystom, użytkownikom e-hulajnóg lub urządzeń transportu osobistego. Za co? Przede wszystkim za jazdę bez uprawnień i przejazd przez przejście dla pieszych. W pierwszym przypadku możemy zapłacić mandat w wysokości do 200 zł. Natomiast jeśli sprawca np. nie przyjmie mandatu, po sporządzeniu notatki służbowej trafi on do sądu, który może ukarać go karą grzywny do 1500 zł. 

Jazda na rowerze i hulajnodze bez karty rowerowej

Z mandatem w wysokości 200 zł od strażnika miejskiego będą musiały liczyć się osoby, które bez uprawnień jeżdżą rowerem, rowerem zaopatrzonym w silnik pomocniczy o pojemności skokowej nieprzekraczającej 50 cm, hulajnogą elektryczną czy urządzeniem transportu osobistego.

Osoby od 10. do 18. roku życia muszą mieć przynajmniej kartę rowerową lub prawo jazdy kategorii A1, AM, B1 lub T, aby uniknąć kary za jazdę jednośladem. Warto zaznaczyć, że ewentualnie mogą ją ponieść tylko nastolatkowie między 17. a 18. rokiem życia. Kodeks wykroczeń mówi bowiem, że „na zasadach w nim określonych” odpowiada ten, „kto popełnia czyn zabroniony po ukończeniu lat 17”. Dzieci do 10. lat mogą poruszać się na rowerach i hulajnogach wyłącznie w towarzystwie opiekuna. Osobom pełnoletnim wystarczy dowód osobisty.

Jazda po przejściu dla pieszych

Strażnicy otrzymali też uprawnienia do nakładania mandatów za naruszenie zakazu jazdy rowerem, e-hulajnogą lub e-deskorolką wzdłuż drogi dla pieszych lub przejścia dla pieszych. Swego czasu poprzednia zmiana prawa odebrała strażnikom tę możliwość, jednak ponownie mogą oni wystawić mandat za złamanie tego zakazu. Jego kwota może wynieść od 50 do 100 zł.

Przypominamy, że na zwykłych przejściach dla pieszych – bez wyznaczonego przejazdu dla rowerów – osoba poruszająca się rowerem bądź hulajnogą elektryczną ma obowiązek zejść z tego urządzenia i je przeprowadzić. Oczywiście nie trzeba obawiać się mandatu na przejściach z wyznaczonym przejazdem dla rowerów i hulajnóg tzw. kontynuacji ścieżki rowerowej. W takiej sytuacji można przejechać, nie schodząc z pojazdu.

Rowerzyści powinni korzystać przede wszystkim z infrastruktury dla nich przeznaczonej. Na chodnikach mogą z kolei znaleźć się tylko w określonych sytuacjach, np. gdy nie ma ścieżki rowerowej, a prędkość dozwolona na drodze jest wyższa niż 50 km/h.

Straż miejska traci część uprawnień

Z dniem 20 października strażnicy stracili też jedno ze swoich uprawnień. W rozporządzeniu zabrano straży gminnej prawo do karania osób, które nie miały uprawnienia do prowadzenia pojazdów mechanicznych na drogach publicznych, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu. W takich przypadkach na miejsce zostanie wezwana policja.

Źródło: PAP, prawo.pl

Czytaj Więcej

Rodzaje testamentów. Testamenty zwykłe i szczególne

Testament powinien mieć jedną z określonych w prawie spadkowym form. W przeciwnym razie – gdy forma ta nie jest dochowana, istnieje ryzyko podważenia testamentu, a w konsekwencji dojdzie do dziedziczenia ustawowego. W poniższym artykule wyjaśniamy, czym różnią się od siebie m.in. testament holograficzny, allograficzny, wojskowy czy podróżny.

Testament – co to?

Testament to jedyny sposób na rozporządzenie majątkiem na wypadek śmierci. Tylko w ten sposób możemy zabezpieczyć przyszłość wybranych przez nas osób. Jeśli jednak testament nie zostanie sporządzony, gdy zostanie uznany za nieważny lub gdy osoby powołane do dziedziczenia nie chcą lub nie mogą być spadkobiercami, dochodzi do dziedziczenia ustawowego, w określonej w ustawie kolejności. Wówczas podział majątku może odbyć się na innych zasadach niż według schematu, który potencjalnie mógł założyć spadkodawca, ale tego nie spisał. Np. dalszy członek rodziny, który miał bliską relację ze spadkodawcą i w związku z tym otrzymałby sporą część majątku, może otrzymać bardzo małą część schedy lub nie otrzyma nic.

Rodzaje testamentów – testamenty zwykłe

Przepisy Kodeksu cywilnego wyróżniają dwie formy testamentów – testamenty zwykłe i szczególne. Do testamentów zwykłych należą:

• testamenty holograficzne;
• testamenty notarialne;
• testamenty allograficzne.

Testament holograficzny to innymi słowy zwykły testament pisemny sporządzony odręcznie przez spadkodawcę. Kwestia stworzenia go odręcznie oraz umieszczenie podpisu i daty jest kluczowa. Dokument nie może być napisany na komputerze lub przez inną osobę w momencie gdy spadkodawca tylko by się podpisał. Co ciekawe, taki testament holograficzny nie musi być spisany tylko na kartce, równie dobrze do tego celu może posłużyć np. ściana domu.

Testament notarialny to testament – jak sama nazwa wskazuje – sporządzony przez notariusza, w formie aktu notarialnego. W tym przypadku, spadkodawca składa oświadczenie woli w kancelarii notarialnej (wyjątkowo poza tym lokalem – np. w razie ciężkiej choroby). Notariusz ma obowiązek potwierdzić tożsamość osoby sporządzającej testament oraz jego zdolność do właściwego stworzenia takiego dokumentu. Następnie odczytuje on akt notarialny, podpisany w jego obecności, osobom biorącym udział w jego spisaniu. Niektóre zapisy dla swojej ważności muszą być zawarte w testamencie notarialnym dla swojej ważności np. zapis windykacyjny, w którym testator wprost wskazuje osobę, która po jego śmierci otrzyma konkretny składnik majątku. Testament notarialny ma charakter dokumentu urzędowego, co sprawia, że daje gwarancję zgodności treści testamentu z faktyczną wolą spadkodawcy. Ten rodzaj testamentu jest też jednym z najbezpieczniejszych. To ze względu na duży formalizm i udział notariusza w procesie powstawania dokumentu. Niemałe znaczenie ma również możliwość pozostawienia oryginału testamentu w kancelarii notarialnej, to daje pewność, że nie zostanie on zniszczony, sfałszowany czy zgubiony. Dodatkowo, notariusz ma możliwość umieszczenia informacji o testamencie w odpowiednim rejestrze, co w przyszłości może ułatwić jego poszukiwanie. 

Testament allograficzny to inaczej testament ustny. To ciekawa forma przekazania swojego majątku spadkobiercom. Testament ustny musi zostać sporządzony w obecności dwóch świadków oraz urzędnika. Według Kodeksu cywilnego może to być wójt, burmistrz, prezydent miasta, starosta, marszałek województwa, sekretarz powiatu lub gminy oraz kierownik urzędu stanu cywilnego. 

Testament ustny spisywany jest w protokole z podaniem daty jego sporządzenia. Jest on później odczytywany spadkodawcy w obecności świadków. Następnie zbierane są pod nim podpisy – spadkodawcy, osoby, wobec której wola została oświadczona oraz świadków. Jeśli spadkodawca nie może dokumentu podpisać, należy to zaznaczyć w protokole oraz wskazać przyczynę.

Rodzaje testamentów – testamenty szczególne

Zastosowanie testamentów szczególnych jest możliwe tylko w sytuacjach określonych w prawie spadkowym. Do grupy testamentów szczególnych zaliczamy:

• testamenty ustne
• testamenty podróżne
• testamenty wojskowe

Testament ustny to oświadczenie woli spadkodawcy składane w obecności co najmniej trzech świadków, bez konieczności obecności urzędnika. Można skorzystać z tej formy przekazania majątku w sytuacji, gdy istnieje obawa rychłej śmierci spadkodawcy lub gdy wskutek szczególnych okoliczności zachowanie zwykłej formy testamentu jest niemożliwe lub bardzo utrudnione.

Potwierdzenie testamentu w formie ustnej może wydawać się skomplikowanym procesem. Jednak odbywa się to w ten sposób, że oświadczenie spadkodawcy jest spisywane przed upływem roku od jego złożenia przez świadka lub osobę trzecią, z podaniem miejsca i daty oświadczenia oraz miejsca i daty sporządzenia pisma, a pismo to podpisują spadkodawca oraz świadkowie. Treść testamentu ustnego może zostać potwierdzona również w ten sposób, że w ciągu sześciu miesięcy od dnia otwarcia spadku świadkowie złożą zgodne zeznania przed sądem.

Testament podróżny to również dość nietypowa odmiana tego dokumentu. Może on zostać sporządzony podczas podróży na polskim statku morskim lub powietrznym. Spadkodawca wówczas składa swoje oświadczenie przed dowódcą statku lub jego zastępcą w obecności dwóch świadków. Oświadczenie to dowódca lub jego zastępca spisują podając przy tym datę. Pismo później odczytuje się w obecności świadków, po czym jest podpisywane przez spadkodawcę, świadków oraz dowódcę statku lub jego zastępcę Jeżeli spadkodawca nie może podpisać pisma, należy w piśmie podać tego przyczynę. Jeżeli zachowanie tej formy nie jest możliwe, można sporządzić testament ustny.

Testament wojskowy jest sporządzany na zasadach określonych w rozporządzeniu Ministra Obrony Narodowej z dnia 30 stycznia 1965 r. w sprawie testamentów wojskowych. Testamenty wojskowe mogą sporządzać żołnierze Sił Zbrojnych pełniący czynną służbę wojskową, pracownicy cywilni zatrudnieni w Siłach Zbrojnych, osoby cywilne towarzyszące Siłom Zbrojnym. Rozporządzenie wskazuje na cztery podrodzaje testamentów wojskowych:

• Testament wojskowy I – testament urzędowy, sporządza go sędzia wojskowy i odnotowuje w protokole – świadkowie nie są wymagani.
• Testament wojskowy II – testament prywatny szczególny – wymagana jest obecność dwóch świadków, od spadkodawcy wymaga się złożenie podpisu.
• Testament wojskowy III – stosowany w sytuacji, gdy spadkodawca nie jest w stanie złożyć swojego podpisu – zamiast niego robi to trzech świadków, których udział jest wymagany. Spadkodawca składa tutaj swoje oświadczenie woli tylko ustnie.
• Testament liniowy – odmiana testamentu, która może być zastosowana jedynie w razie obawy spadkodawcy przed rychłą śmiercią wskutek ran i choroby. Wymagana jest obecność dwóch świadków, ale nie muszą oni być obecni jednocześnie i spadkodawca może złożyć swoje oświadczenie woli w obecności najpierw pierwszego świadka, a potem drugiego.

Kiedy testament jest nieważny?

Warto zacząć od tego, że prawo do sporządzenia ważnego testamentu mają wyłącznie osoby pełnoletnie, mające pełną zdolność do czynności prawnych. Nie można sporządzać więc testamentu w stanie niepełnej świadomości, będą np. pod wpływem środków odurzających. Testament jest również nieważny, jeśli był sporządzony pod wpływem groźby.

Kolejnym czynnikiem, który może sprawić, że testament jest nieważny jest sporządzenie go wspólnie np. z małżonkiem/małżonką. Każda osoba musi zrobić to samodzielnie, tylko wtedy dokument jest ważny.

Na podstawie: 

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz.U. z 2018 r. poz. 1025)

Rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 30 stycznia 1965 r. w sprawie testamentów wojskowych (Dz.U. z 1965 r. nr. 7 poz. 38)

Źródło: infor.pl

Czytaj Więcej

Upadłość konsumencka – na czym polega, jakie są konsekwencje i jak ogłosić upadłość konsumencką?

Jeśli ktoś rozważa ogłoszenie upadłości konsumenckiej oznacza, że znalazł się w naprawdę trudnej sytuacji finansowej i nie jest w stanie spłacać swoich zobowiązań. Tym rozwiązaniem interesuje się coraz więcej osób. Dlatego w poniższym artykule wyjaśniamy na czym polega upadłość konsumencka, jak ogłosić upadłość konsumencką oraz jakie są jej konsekwencje.

Upadłość konsumencka – co to?

Upadłość konsumencka to proces polegający na oddłużeniu konsumentów, którzy nie radzą sobie ze spłatą zobowiązań finansowych. Upadłość konsumencka ma formę postępowania sądowego. Głównym celem jest pełne lub częściowe oddłużenie konsumenta przy jednoczesnym zaspokojeniu roszczeń wierzycieli z posiadanego przez niego majątku. Ogłoszenie upadłości konsumenckiej może być skutecznym sposobem na wyjście z długów, a nawet rozpoczęcie “nowego życia” bez zadłużenia.

Wniosek o upadłość konsumencką

W przypadku złożenia wniosku o upadłość konsumencką przed rokiem 2020 sąd badał przyczynienie się składającego wniosek do zaistniałego stanu niewypłacalności. Obecnie wniosek o upadłość konsumencką mogą więc złożyć te osoby, które źle rozporządzały swoim majątkiem, to może być związane m.in. z długami hazardowymi czy uzależnieniami. Decyzja o tym, czy postępowanie dłużnika było zawinione czy nie, należy do sądu. W rezultacie sąd może jednak nie zastosować najkorzystniejszych rozwiązań dla dłużnika, jeśli uzna, że upadły celowo doprowadził do niewypłacalności albo celowo ją zwiększył.

Aby poprawnie złożyć wniosek o upadłość konsumencką należy wykonać dwa zestawienia. Pierwsze powinno dotyczyć całego majątku ruchomego (czyli np. sprzętu AGD, mebli, dzieł sztuki czy samochodu) oraz majątku nieruchomego (dom, garaż, działkę czy grunty). Należy też przedstawić informację dotyczącą źródła przychodów. Obowiązkowym elementem takiej listy jest wycena posiadanego majątku. Drugie zestawienie dotyczy listy zobowiązań, które ciążą na dłużniku. Dotyczy to kredytów zaciągniętych w bankach, SKOK-ach oraz innych instytucjach pożyczkowych.

Warto też wiedzieć, że wniosek o upadłość konsumencką może zostać złożony zarówno przez dłużnika jak i wierzyciela, czyli osobę, która próbuje bezskutecznie odzyskać swoje należności od dłużnika.

Jak ogłosić upadłość konsumencką?

Upadłość konsumencką ogłasza sąd. Prawo nie definiuje też minimalnego ani maksymalnego okresu wydawania orzeczenia o ogłoszeniu upadłości. Zazwyczaj od momentu złożenia wniosku trwa to od kilku dni do kilkunastu tygodni. Pierwsze co może więc zrobić zainteresowany to złożyć i opłacić wniosek do sądu właściwego dla miejsca stałego pobytu dłużnika. Można to zrobić oczywiście samodzielnie, ale zdecydowanie lepszym rozwiązaniem będzie powierzenie tego zadania odpowiedniej kancelarii prawnej.

Samo posiedzenie sądowe o upadłość konsumencką ma charakter niejawny. Odbywa się więc bez udziału wnioskodawcy. Z tego powodu warto przygotować wszystkie niezbędne dokumenty oraz przemyśleć uargumentowanie spełnienia przesłanek upadłości przewidzianych przez prawo. Jeśli sąd ogłosi upadłość konsumencką, rozpoczyna się kolejny etap procedury, czyli postępowanie upadłościowe właściwe, tym razem z udziałem syndyka. Jego zadaniem jest ustalenie tzw. masy upadłościowej złożonej ze wszystkich elementów majątku dłużnika, spieniężenie jej i przekazanie środków na spłatę roszczeń wierzycieli. Na tym etapie zawieszeniu, a następnie umorzeniu ulegają także wszelkie postępowania ze strony wierzycieli.

Kto może ogłosić upadłość konsumencką?

Upadłość konsumencka to proces zarezerwowany dla konsumentów, czyli osób fizycznych (od 24 marca 2020 r. – także tych prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą).

Kto nie może ogłosić upadłości konsumenckiej?

Ogłoszenia upadłości konsumenckiej nie mogą ogłosić osoby fizyczne będące wspólnikami lub komandytariuszami w spółkach jawnych, partnerskich, komandytowych i komandytowo-akcyjnych oraz ci, którzy prowadzą działalność gospodarczą.

Upadłość konsumencka – konsekwencje

Konsekwencje jakie niesie ze sobą upadłość konsumencka, to przede wszystkim opracowanie planu spłaty zobowiązań a z czasem także częściowe umorzenie długów. Każdorazowo to sąd decyduje, czy i w jakiej części dług zostanie umorzony. Całkowite umorzenie długu jest możliwe tylko w sytuacji, gdy w trakcie postępowania upadłościowego zostanie wykazane, że dłużnik nie posiada majątku. Ogłoszenie upadłości konsumenckiej ma jednak różne konsekwencje, nie tylko te przyjemne. Aby zaspokoić roszczenia wierzycieli, syndyk zajmie Twoje pieniądze zgromadzone na kontach bankowych, wynagrodzenie za pracę, a nawet Twoje mieszkanie i środki transportu, np. motocykl czy auto. Konsekwencje upadłości konsumenckiej to również m.in. brak możliwości zarządzania swoim majątkiem.

Każdorazowo to sąd decyduje, czy i w jakiej części dług zostanie umorzony. Całkowite umorzenie długu jest możliwe tylko w sytuacji, gdy w trakcie postępowania upadłościowego zostanie wykazane, że dłużnik nie posiada majątku.

Obecnie oddłużenie w formie upadłości konsumenckiej można ogłosić raz na 10 lat.

Źródło: Biuro Informacji Gospodarczej, Biuro Informacji Kredytowej

Czytaj Więcej